راز ناپدید شدن ساعت‌های طلای ۹ و ۱۴ عیار: آیا ارزش خرید ساعت‌های طلا با خلوص کمتر دوباره بازمی‌گردد؟

اگر زمان زیادی را صرف گشت و گذار در میان ساعت‌های طلای قدیمی کرده باشید، حتماً با تنوع گسترده‌ای از قاب‌های موجود مواجه شده‌اید. نه تنها قاب‌های ساخته شده از طلای خالص ۹، ۱۴ و ۱۸ عیار وجود داشتند، بلکه گزینه‌های آبکاری شده، روکش‌دار و رول‌گلد نیز با هر یک از این خلوص‌ها در دسترس بودند. همه آن‌ها مزایا و معایب خود را داشتند، اما به وضوح نشان می‌داد که برای طلا در هر رنج قیمتی بازاری وجود داشت. پس این ساعت‌ها به کجا رفتند؟ چرا اکنون مجبوریم ساعت‌ها را فقط از جنس استیل ضد زنگ یا طلای ۱۸ عیار بخریم؟ آیا قاب‌های با خلوص کمتر طلا می‌توانند دوباره به بازار بازگردند؟

مقایسه آبکاری (Plating) و پوشش PVD

یکی از مسائل مهم در این بحث، رواج پوشش‌های PVD است که تقریباً شکل سنتی آبکاری الکتریکی را از بین برده است. چرا کسی به نسخه ارزان‌قیمت طلای خالص نیاز داشته باشد، در حالی که پوشش PVD همان ظاهر را با قیمت آبکاری ارائه می‌دهد؟ درست است که فرآیند PVD (رسوب بخار فیزیکی) به پوششی بسیار بادوام‌تر از طلای آبکاری شده منجر می‌شود، اما به هیچ وجه دائمی نیست. این پوشش نیز با گذشت زمان می‌تواند خراشیده شود یا از بین برود و برخلاف آبکاری طلا، هرگز نمی‌توان آن را دوباره اعمال کرد.

هرگونه پولیش کردن، فلز پایه زیرین را آشکار خواهد کرد، زیرا ضخامت این پوشش تنها بین ۱ تا ۵ میکرون است. ادعاهایی مبنی بر ضدآب و ضد تعریق بودن در واقع به قاب‌های استیل ضد زنگ یا تیتانیوم زیر پوشش مربوط می‌شود و هیچ ربطی به خود PVD ندارد. بنابراین، اگر قصد دارید ساعت طلای شما به یک میراث خانوادگی تبدیل شود یا صرفاً نمی‌خواهید چندین سال دیگر فلز خاکستری از زیر آن نمایان شود، طلای خالص همچنان بهترین گزینه است. خارج از صنعت ساعت‌سازی، طلای PVD شده، غالباً زیورآلات فشن (Costume Jewellery) محسوب می‌شود.

تضاد اجتناب‌ناپذیر فلزات گران‌بهای مقرون‌به‌صرفه

یکی از دلایل احتمالی از بین رفتن ساعت‌های طلای ۹ و ۱۴ عیار، این منطق است که فقط افراد ثروتمند می‌توانند ساعت‌های طلا را بخرند و کسانی که توانایی خرید دارند، تنها به بالاترین خلوص اهمیت می‌دهند. نابرابری ثروت ممکن است یک مسئله بسیار واقعی باشد، اما هنوز آنقدر شدید نیست که علاقه‌مندان به ساعت فقط به فقر یا ثروت بی‌کران محدود شوند.

یکی از نقاط اصلی جذابیت ساعت‌های طلای خالص این است که بخشی از ارزش خود را در مواد تشکیل‌دهنده‌شان حفظ می‌کنند. بنابراین، اگر به دنبال سرمایه‌گذاری هوشمندانه با پول خود هستید، خرید کالایی که ذاتاً ارزش خود را حفظ می‌کند، منطقی است. این موضوع چه ساعت ۱۸ عیار باشد و چه ۹ عیار، همچنان صادق است و حذف گزینه‌های با خلوص کمتر، صرفاً افراد با درآمد کمتر را از انجام چنین خریدهای هوشمندانه‌ای محروم می‌کند.

پرداختن به طرد طلای ۹ عیار

طلای ۹ عیار اغلب با تمسخر، ادعاهایی مبنی بر اینکه طلای واقعی نیست، و این نگرش که ارزش خرید ندارد، روبرو می‌شود. خوشبختانه، وقتی صحبت از آلیاژها به میان می‌آید، واکنش‌های احساسی در نهایت بی‌ربط هستند. هیچ آستانه‌ای وجود ندارد که یک آلیاژ، طلا محسوب شود. طلا، طلا است و آلیاژ طلای ۹ عیار، ۳۷.۵٪ طلا از نظر وزنی دارد.

بله، این بدان معناست که ۶۲.۵٪ از ساعت شما از فلزات دیگر ساخته شده است، اما این فلزات باعث ناپدید شدن طلا نمی‌شوند، همانطور که طلای ۱۸ عیار نیز با ۲۵٪ آلیاژ غیر طلا، طلای خود را ناپدید نمی‌کند. اگر یک خریدار طلا برای آن پول بپردازد، چگونه می‌تواند طلای واقعی نباشد؟

چه تبلیغات و چه روانشناسی این شکاف کیفیت درک شده بین طلای ۹ و ۱۸ عیار را ایجاد کرده باشد، طلای ۹ عیار همچنان ارزش خرید دارد، به شرطی که بدانید ۳۷.۵٪ ارزش آن در طلا است. افرادی با بودجه محدود نیز شایسته فرصت سرمایه‌گذاری در طلای خالص هستند، و در واقع اکثر جواهرسازان طیف وسیعی از جواهرات ۹ عیار را ارائه می‌دهند، زیرا افراد بیشتری می‌توانند آن را تهیه کنند. احتمال کمی وجود دارد که با گذشت زمان کدر شود، اما به راحتی قابل تمیز کردن است و همیشه بهتر از آبکاری یا پوشش PVD به نظر خواهد رسید.

چرا طلای ۱۴ عیار بهترین انتخاب از هر دو جهت است، و حتی بیشتر؟

علاوه بر ارزان‌تر بودن نسبت به طلای ۱۸ عیار، طلای ۱۴ عیار بادوام‌ترین آلیاژ طلا نیز محسوب می‌شود. تصور غلط رایجی وجود دارد که نرمی طلای خالص باعث می‌شود خلوص‌های بالاتر بیشتر در معرض خراشیدگی باشند، اما این موضوع تأثیر فلزات آلیاژی را نادیده می‌گیرد. مس نیز دقیقاً ضد خراش نیست، بنابراین آلیاژهای ۹ و ۱۸ عیار در سختی بسیار به هم نزدیک هستند.

به دلیل محتوای ۵۸.۵٪ طلا، طلای ۱۴ عیار به تعادلی دست می‌یابد که مقاومت آن در برابر خراش را بهینه می‌کند.

آلیاژهای طلای سفید حتی بادوام‌تر هستند، زیرا اجزای فلزی غیر طلای آن‌ها مانند نقره و پالادیوم سخت‌تر از مس هستند. از آنجا که طلای سفید ۱۴ عیار طلای کمتری نسبت به ۱۸ عیار دارد، اغلب نیازی به آبکاری رودیوم برای پوشاندن رگه‌های زردی ندارد. مگر اینکه به وزن خاص و رنگ زرد غنی طلای ۱۸ عیار علاقه‌مند باشید، در غیر این صورت از نظر فنی، ۱۴ عیار یک ماده برتر است.

نتیجه‌گیری

به وضوح مشخص است که ساعت‌های طلای با خلوص کمتر مزایایی دارند، خواه این مزایا کاربردی مانند دوام باشند یا صرفاً مقرون‌به‌صرفه بودن. یک برند لوکس سطح ورودی مانند تیسوت، به احتمال زیاد با فروش یک ساعت «جنتلمن» از طلای ۹ عیار، موفقیت چشمگیری کسب خواهد کرد. به نظر می‌رسد تنها چیزی که مانع از وجود این ساعت‌ها می‌شود، سوگیری‌های نادرست هم از سوی مصرف‌کنندگان و هم از جانب برندهاست.

احتمالاً نیاز است که یک برند بزرگ و معتبر با موفقیت چنین ساعتی را به بازار عرضه کند تا این موضوع اثبات شود – گروه سواچ تلاش‌هایی با طلای برنز انجام داد، اما هرگز در طیف گسترده‌ای از مدل‌ها در دسترس نبود و تنها به چند مدل امگا و یک بلانکپین محدود شد. بنابراین تا زمانی که آن روز فرا برسد، حتماً نمونه‌های قدیمی را که در بازار مدرن از دست داده‌ایم، بررسی کنید.

امیدواریم این مطلب برای شما مفید بوده باشد. برای مشاهده و بررسی جدیدترین مدل‌های ساعت‌های مچی طلایی، شما را به بازدید از مجموعه بی‌نظیر ما در فروشگاه اینترنتی اشرافی دعوت می‌کنیم. برای یک انتخاب هوشمندانه و دریافت مشاوره فوری، دستیار هوشمند اشرافی همیشه آماده پاسخگویی به سوالات شماست.