مینیمالیسم هوشمندانه یا تنبلی در طراحی ساعت مچی؟

درک و قدردانی از زمینه تاریخی مدرنیسم و پست‌مدرنیسم در هنر برای من بسیار مهم است، اما ظهور طراحی‌های ساده و کم‌جزئیات به یک سوءتفاهم بزرگ دامن زده است. همیشه “کمتر، بیشتر نیست” و سادگی همیشه به معنای ظرافت نیست. به اصطلاح “مینیمالیسم” مسئول از دست رفتن بخش زیادی از هویت در طراحی‌هاست و ساختمان‌های شرکتی با دیوارهای سفید و نور فلورسنت آنقدر زیاد شده‌اند که دل آدم برای تزئینات، دقت و شخصیت در طراحی تنگ می‌شود.

اما، همه چیز هم آنقدر ناامیدکننده نیست. راهی وجود دارد که طراحی مینیمالیستی بدون افتادن به دام خشکسالی هنری، جذاب و عمیق باشد و ساعت‌سازان معمولاً بهترین افراد برای دستیابی به این تعادل هستند.

برخی معتقدند که طراحی عالی نیازمند ریسک‌پذیری است، اما من با این نظر موافق نیستم. تنها پیش‌نیاز برای رهایی از برچسب “تنبلی”، تلاش و دقت است، و این تلاش همیشه در محصول نهایی خود را نشان می‌دهد. بسیاری از طراحی‌های ساعت مچی را دیده‌ام که از آن‌ها متنفر بوده‌ام یا دیوانه‌وار به نظرم رسیده‌اند، اما همیشه از وجود آن‌ها خوشحالم؛ زیرا نشان می‌دهد که شخصی واقعاً به آن‌ها فکر کرده است. بی‌فکری اولین گام به سوی تنبلی است. برای روشن شدن این موضوع، می‌توانیم نگاهی به ساعت دانیل ولینگتون کلاسیک بیندازیم…

چگونه تنبلی در طراحی را تشخیص دهیم؟

نفرت از دانیل ولینگتون شاید در حال حاضر به یک میم در میان علاقه‌مندان به ساعت تبدیل شده باشد، اما دلایل محکمی پشت این خشم وجود دارد. فارغ از اینکه برای ساعتی که می‌توانید با کمتر از ۵ دلار (حدود ۲۵۰ هزار تومان) و حتی با نام خودتان روی صفحه از علی‌اکسپرس بخرید، صدها دلار (حدود ۵ میلیون تومان) دریافت می‌کند (حتی با وجود اینکه بنیان‌گذار DW در واقع فیلیپ تیساندر نام دارد)، ادعاهای آن در مورد مینیمالیسم توهینی به طراحان است.

وقتی به آن فکر می‌کنید، چه چیزی در طراحی آن واقعاً “کلاسیک” است؟ نشانگرهای ساعتی باتونی، مسیر دقیقه باتونی، عقربه‌های باتونی با نوک‌های تیز؟ این ساعت هیچ شباهتی به ساعت‌های جیبی قدیمی یا ساعت‌های عتیقه ندارد و همچنین شبیه ساعت‌های رسمی دهه‌های ۵۰ و ۶۰ نیست که ظرافت را بر کاربرد اولویت می‌دادند. همه چیز تخت، بی‌روح، غیرجذاب و در نهایت تنبل‌گونه است. این ساعت، حداقلِ ممکن را در لباس سادگی به نمایش می‌گذارد.

در همین حال، بیایید ببینیم اورینت چه ساعت‌های مچی را “کلاسیک” می‌نامد. ساعت اورینت کوارتز کلاسیک رفرانس UG1R003W به دلیل عمق خود، بلافاصله توجه را به خود جلب می‌کند. صفحه ساعت به طرز بسیار ظریفی گنبدی‌شکل است که فضای بین صفحه و کریستال را برجسته می‌کند. ایندکس‌های برجسته، چندوجهی هستند و نور را از زوایای مختلف منعکس می‌کنند. قابلیت نمایش روز و تاریخ، حواس را از زمان پرت نمی‌کند، بلکه کاربرد بیشتری را ارائه می‌دهد. در نهایت، قاب ساعت شیب‌دار است، بنابراین ساعت احساس یک دیس تخت را نمی‌دهد. این طراحی مینیمال اما بافکر است. هیچ ویژگی خاصی از تعادل خارج نشده، اما جزئیاتی برای تحسین وجود دارد. با قیمتی کمتر از یک دانیل ولینگتون کلاسیک، آیا ترجیح نمی‌دهید یک اورینت تهیه کنید؟ اگر هنوز قانع نشده‌اید، بیایید دقیقاً تفاوت‌های مینیمالیسم و تنبلی را بررسی کنیم.

عمق

ساعت‌سازی تنبل فراموش می‌کند که ساعت‌ها در سه بعد وجود دارند. وقتی پیچیدگی بصری زیادی ندارید، استفاده از فضا به عنوان یک عنصر طراحی بسیار قدرتمندتر می‌شود. با این حال، راه‌های زیادی برای ایجاد عمق وجود دارد و انجام این کار بدون ضخیم‌تر کردن غیرضروری ساعت می‌تواند دشوار باشد.

یک صفحه گنبدی‌شکل مانند اورینت یک رویکرد است، اما می‌توان این کار را از طریق بافت نیز انجام داد. طرح‌های مهر شده یا سطوح براق می‌توانند توهم عمق را در یک سطح صاف ایجاد کنند، مانند مدل‌های تانک ماست کارتیر با صفحات لاک‌خورده. واقعاً نمی‌توانید چیزی مینیمالیستی‌تر از یک صفحه مشکی با دو عقربه و بدون نشانگر داشته باشید و در عین حال، سطح مشکی جوهری آن به گونه‌ای با نور بازی می‌کند که شما را به خود جذب می‌کند. به عبارت دیگر، شما همیشه می‌توانید بگذارید یک صفحه خالی خودش حرف بزند، اما آن صفحه باید ابتدا حرفی برای گفتن داشته باشد.

جزئیات

طراحان برجسته می‌توانند با تمرکز بر اجرای جزئیات خاص، به جای نادیده گرفتن کلی آن‌ها، زیبایی پنهان را در طراحی به وجود آورند. این ممکن است یک جرقه تزئینی کوچک در اینجا و آنجا باشد، یا شاید چیزی آنقدر پنهان که چشمان شما حتی آن را متوجه نشود مگر اینکه به دنبال آن باشید.

یک نمونه عالی از این موضوع در ساعت بالتیک هرمتیک دیده می‌شود که شامل یک حلقه فلزی دور بخش اصلی صفحه است و آنقدر ظریف است که ممکن است به سختی متوجه آن شوید. از آنجا که این حلقه هر چیزی را در اطراف خود منعکس می‌کند، با محیط ترکیب می‌شود اما در عین حال به آن پویایی می‌بخشد. سایر جزئیات نیازی به این همه ظرافت ندارند، اما حتی چیزی مانند مجموعه‌ای جالب از عقربه‌ها یا نشانگرهای ساعت با وجوه متعدد می‌تواند جلوه‌هایی گیرا به یک صفحه مینیمالیستی اضافه کند.

یکی از محبوب‌ترین ساعت‌های مینیمالیستی با استفاده عالی از جزئیات، جونگ‌هانز مکس بیل کوک دستی است که به نام طراح معروف باوهاوس خود نامگذاری شده است. او از نشانگرهای بلند و باریک و دایره‌های کوچک و دقیق برای یک صفحه ساعت تمیز و کارآمد با شخصیت زیاد استفاده کرده است – و این حتی قبل از اشاره به بافت زیبای و ظریف صفحه ساعت آن است.

پرداخت کاری (فینیشینگ)

این موضوع ما را به نکته بعدی می‌رساند. دلیل اینکه صاحبان ساعت‌های لوکس اغلب ذره‌بین (لوپ) دارند، این است که در حالی که پرداخت‌کاری فوق‌العاده برای اکثر برندهای ساعت بسیار گران است، حتی تولیدکنندگان ساعت‌های مقرون‌به‌صرفه نیز باید به تکنیک‌های پرداخت خود توجه کنند.

من انتظار ندارم یک ساعت سیتیزن ۱۰۰ دلاری پشت عقربه دقیقه را پولیش کند تا فقط از طریق انعکاس آن روی عقربه ساعت قابل تحسین باشد، اما حداقل پرداخت بدنه آن باید با زیبایی‌شناسی کلی ساعت مطابقت داشته باشد. ساعت‌های زیادی با بدنه‌های مات (برس‌خورده) و قاب‌های براق وجود دارند که هر سطحی را به طور متناوب پرداخت می‌کنند، صرفاً به این دلیل که این یک ظاهر جاافتاده است و طیف وسیعی از فرآیندهای تولید را به نمایش می‌گذارد. با این حال، اکثر ساعت‌های مینیمالیستی با یک پرداخت یکنواخت، چه کاملاً براق، چه مات یا سندبلاست شده، بهترین ظاهر را دارند. انتخاب‌ها باید در راستای حمایت از محصول نهایی انجام شوند، نه به این دلیل که گزینه‌های پیش‌فرض هستند.

علاوه بر این، راه‌های زیادی برای انجام انواع پرداخت‌کاری مشابه وجود دارد. به عنوان مثال، می‌توانید بدنه ساعت را به صورت عمودی، افقی یا متمرکز برس‌کاری کنید که هر یک نتایج متفاوتی به همراه دارند. برس‌کاری مستقیم ظاهری بسیار اسپرت‌تر از برس‌کاری متمرکز ایجاد می‌کند و می‌تواند ظاهر یک ساعت رسمی را به کلی تغییر دهد. این کمتر دیده می‌شود، اما تغییر مرکز برس‌کاری شعاعی صفحه ساعت نیز می‌تواند تأثیر زیادی داشته باشد، مانند برخی مدل‌های شوپارد L.U.C.

فرم بدنه (قاب ساعت)

هرچه اثر هنری ساده‌تر باشد، قاب آن اهمیت بیشتری پیدا می‌کند. این بدان معنا نیست که اگر صفحه ساعت ساده باشد، قاب آن باید پیچیده باشد، بلکه چشمان شما به هر چیزی که برجسته باشد جلب خواهد شد. طراحی تنبل، بدنه ساعت را اساساً یک قالب پای با بند می‌بیند، که معمولاً دارای کناره‌های صاف است و می‌تواند یک ساعت نسبتاً باریک را ضخیم و بی‌قواره نشان دهد.

خطوط نرم، گذارهای ملایم و انحنا، توجه کمتری را به خود جلب می‌کنند، اما یک برش زاویه‌دار (facet) که به درستی قرار گرفته باشد، می‌تواند بازتاب‌دهنده تم‌های ایجاد شده در صفحه ساعت باشد. با بازگشت به جونگ‌هانز مکس بیل، بدنه و قاب آن آنقدر ظریف هستند که ممکن است به سختی متوجه وجود آن‌ها شوید. با این حال، بندهای کوچک با زاویه‌ای تند برش خورده‌اند که طبیعت دقیق و منظم صفحه ساعت را تقویت می‌کند. این گواهی بر قدرت نهفته در سادگی است، اما تنها زمانی که با تفکر و دقت طراحی شده باشد.

امیدواریم این مطلب برای شما مفید بوده باشد. برای مشاهده و بررسی جدیدترین مدل‌های ساعت‌های مچی اصل، شما را به بازدید از مجموعه بی‌نظیر ما در فروشگاه اینترنتی اشرافی دعوت می‌کنیم. برای یک انتخاب هوشمندانه و دریافت مشاوره فوری، دستیار هوشمند اشرافی همیشه آماده پاسخگویی به سوالات شماست.